Het is denk ik géén werkwoord, ZZP´en, maar iedereen kent het wel als zodanig. Mensen die voor hun eigen bedrijfje werken, ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, zonder verder mensen in dienst te hebben. Met een eigen administratie, een eigen BTW-nummer, eigen verantwoordelijkheden en ook: een eigen risico lopend. Want: geen opdrachten, geen inkomsten.
‘Pas op Gamen en Gokken’ is m’n eigen ZZP-identiteit, een eigen bedrijf, een éénmanszaak. Eventjes ben ik een VOF geweest, samen met een andere ervaringsdeskundige, maar dat bleek geen succes. Gedoe over ‘wie haalt nu welke opdrachten binnen’, ‘wie doet wat’ en tenslotte ook:
‘hoe verdelen we op eerlijke wijze de ‘winst uit onderneming.’ Het resulteerde in een breuk en een overgang voor mij van VOF naar een éénmanszaak. Na betaling van m’n partner, en dat ging niet rimpelloos. Godzijdank is dat geschiedenis.
Een éénmanszaak bestieren is heerlijk. Draait het goed, dan komt het door mij, heb ik een financieel tegenzittende maand, dan komt het óók door mij. Niemand valt iets te verwijten behalve me myself and I. Draait het als een tierelier, dan komt dat óók door mij, doordat ik blijkbaar iets goeds doe. Onafhankelijkheid. Of niet?
Je hebt wel opdrachtgevers nodig, dat wil zeggen, mensen of organisaties die jou inhuren. Bedrijven die jou liever inhuren dan concurrenten, en daarvoor moet je soms actief zijn. Soms jezelf laten zien. De wereld laten weten dat jij iets goed kan. Of zo. Dat vind ik ongeveer het moeilijkste van het ZZP’en. Opschrijven of laten weten dat jij iets goed kan, héél goed kan of misschien de beste in bent. Hoe doe je dat?
Crash
Toen ik zelf crashte in het onderwijs als basisschooldirecteur, door m’n gokverslaving -het is niet handig om met het geld van je werkgever te gaan gokken, TIP- stopte voor mij gedwongen het werken in vast dienstverband. En nee, geen uitkering, want ik was ‘gedwongen’ zelf gestopt en er was een aantal maanden überhaupt géén inkomen. Eerst ben ik toen gaan invallen in het onderwijs. Een dagje hier , een dagje daar, met constant ‘vaste aanstellingen’ voor één dag. Wat een gedoe en wat een administratie in het onderwijs.
“In mei bezoek ik m’n podcastgenoot PeePee in Zweden, iets dat in vast dienstverband moeilijk of niet had gekund. Nu wel. Ik bepaal wanneer ik werk en wanneer niet.”Feite Hofman
Al een aantal jaren werk ik nu vrij! Met drie grote en tig kleine opdrachtgevers onder andere in de gokkelarij kom ik gelukkig weer tot het inkomen dat nodig is om het systeem hier thuis samen met mijn werkende partner draaiende te houden. Ik vind het fijn om niet meer aan één school te hangen, met weliswaar een vast regulier inkomen, maar ook met alle verplichtingen die daar bij horen. Noodgedwongen begon ik te werken als ZZP’er, maar vandaag de dag zou ik nooit meer anders willen. Ik regel het, de successen zijn van mij en de tegenslagen ook. Punt.
Héél soms verlang ik ook weer terug naar een vast dienstverband. Zekerheid. Elke maand een vast inkomen, rust, reinheid en regelmaat. Aan de andere kant is daar het gevoel van vrijheid én de realiteit daarvan zonder een vast contract. In mei bezoek ik m’n podcastgenoot PeePee in Zweden, iets dat in vast dienstverband moeilijk of niet had gekund. Nu wel. Ik bepaal wanneer ik werk en wanneer niet.
Conclusie
Het is maar waar je voor kiest. Ik kwam gedwongen in een ZZP’situatie, en het bleek en blijkt goed te werken. Maar velen worden meer blij van een vaste betrekking. Alles is relatief en kies -als je iets te kiezen hebt- voor de jouw best passende situatie.
Dit zijn soms ook onderwerpen van gesprek bij AGOG sessies, als deelnemers door hun verslaving hun vaste baan zijn kwijt geraakt. Of doordat hun ZZP-zijn door hun verslaving is vernietigd. Het kan links-, of rechtsom. Maar altijd is er hoop op een nieuw bestaan met financiële zekerheid.
Opschrijven of laten weten dat jij iets goed kan, héél goed kan of misschien de beste in bent. Daar zou ik nog op terugkomen. Gekoppeld aan het AGOG gedachtengoed kan ik alleen maar zeggen: ‘wees eerlijk’. Ik ben m’n eigen verhaal gaan vertellen en er uiteindelijk trainingen mee gaan geven. Maar altijd in volstrekte eerlijkheid. Zodra het een kunstje wordt, stop ik er mee. Dan dient het -voor mij- geen enkel doel meer. Dus dat is ‘mijn’ reclame dingetje. Wat je ziet is wat je krijgt, ik maak niets mooier of lelijker dan dat het was. Het is zoals het gegaan is. Niets meer en niets minder.
BRON:CASINONIEUWS.NL