Zaterdag 24 mei jl. hadden we weer ́onze ́ landelijke dag: een samenzijn van al onze vrijwilligers die week in week uit onze zelfhulpgroepen draaien. Even voor alle duidelijkheid en om misverstanden te voorkomen: bij AGOG gaan de deelnemers NIET in behandeling. De groepsbegeleiders (incluis ik) zijn dus GEEN behandelaars. Voor een behandeling tegen verslaving gaat men naar een instelling voor verslavingszorg.
Bij AGOG treft men lotgenoten en dus lotgenotencontact. Essentieel verschillend van verslavingshulp. Je spreekt er mensen die kampen of dealen met hetzelfde probleem als jij. Ervaringsdeskundigen derhalve. Voor sommigen is dat niet geheel duidelijk, en ook journalisten vragen me nog al eens hoe lang een AGOG behandeling duurt bijvoorbeeld. De nodige uitleg van mijn kant volgt dan meestal om het verschil uit te leggen tussen zelfhulp en behandeling.
Een leek begrijpt het echter al snel, en ook studenten, leerlingen of kinderen. Dat iemand spreken die hetzelfde als jij heeft meegemaakt, vaak veiliger of meer begripvol is dan een therapeut. Die stap is er soms nét één te ver. In een ideale situatie doet een verslaafde allebei: én een behandeling én lotgenotencontact. Want ook na welke behandeling dan ook, blijf je verslaafd en een behandeling is eindig, echter lotgenotengroepen zijn er bij wijze van spreken tot aan je dood.
Iemand met suikerziekte gebruikt insuline voor de rest van zijn leven. Zo niet, dan word je ziek. Het is zaak dus, om regelmatig aandacht aan je verslaving te blijven besteden. Dat principe is was AGOG ook hanteert: aandacht aan de ziekte gokverslaving op regelmatige basis. En dat kan in zo’n 20 zelfhulpgroepen in het land en sinds kort ook in onze eerste onlinegroep.
Gastspreker
“Desalniettemin was het laatste puntje van onze vergadering mijn eigen aankondiging van het feit dat ik m’n laatste jaar als voorzitter in ga. Sterk heb ik het gevoel, dat het goed is voor onze Stichting dat nu iemand anders het gaat doen.”Feite Hofman
Meestal probeer ik bij onze landelijke bijeenkomsten een gastspreker te organiseren. De laatste keer was bijvoorbeeld Michel Groothuizen van de Kansspelautoriteit onze gast. Deze keer kwam schrijver en lotgenoot Michael van Dijk van het boek ‘U heeft helaas niets gewonnen’ ons bezoeken. Hij sprak over zijn leven, het ontstaan van zijn boek en het onderzoek dat hij deed naar de verleidingen en verlokkingen van gokbedrijven om ‘ons’ zo lang mogelijk als ‘klant’ te behouden, met alle gevolgen van dien.
Het was een fijne bijeenkomst. Daar onze gast tevens lotgenoot is, ontstond er veel verbinding en begrip over en weer. Het maakte ons samenzijn waardevol en belangrijk. Het sterkte de onderlinge verbondenheid, net als de toelichting van onze Amsterdamse lotgenoten die initiatiefnemers van onze onlinegroep zijn. Het maakte weer eens, dat ik een trotse voorzitter ben.
Desalniettemin was het laatste puntje van onze vergadering mijn eigen aankondiging van het feit dat ik m’n laatste jaar als voorzitter in ga. Sterk heb ik het gevoel, dat het goed is voor onze Stichting dat nu iemand anders het gaat doen. Een beslissing waar ik al een tijdje over nadenk, en een jaar maakt dat de Stichting tijd heeft voor de zoektocht naar een opvolger en ik een jaar om af te bouwen, over te dragen en ook te genieten. Tijd voor wie weet nieuw elan.
BRON:CASINONIEUWS.NL